Beeldbellen met Bettie in Congo. Een traumabehandeling via Teams voor Maarten in Afghanistan. Een veerkrachtassessment voor Brent uit Canada die voor een missionaire organisatie in Oost-Europa gaat werken. Begeleiding van Laura die in Bolivia werkt en kampt met een burn-out. Een online gespreksgroep met Nederlandse uitgezondenen die over de hele wereld verspreid wonen. Een training van Global Member Care die ons zomaar verbindt met collega’s uit tientallen landen. Een jaar na het begin van de corona-crisis is het allemaal mogelijk geworden bij InTransit.
We waren altijd al online te vinden, maar nu ligt de wereld nog meer binnen ons bereik. De faciliteiten zijn duidelijk verbeterd: snellere wifi, veiliger programma’s voor beeldbellen, testen die digitaal ingevuld kunnen worden, en de ervaring dat zelfs traumabehandeling via een scherm goed werkt.
Onze wereld is kleiner/groter geworden. Ik kan net zo gemakkelijk beeldbellen met Bettie in Congo als met Jacqueline in Middelburg, die zich voor een debriefing heeft gemeld. Voordeel voor Jacqueline is dat ze nogal wat reistijd en reiskosten uitspaart. Voordeel voor Bettie en Laura is dat ze te maken krijgen met een gesprekspartner die inmiddels haar internetverbinding goed geregeld heeft, en zich niet meer ongemakkelijk voelt achter haar scherm. Voordeel voor Maarten is dat zijn hulpverlener van haar beroepsvereniging te horen heeft gekregen dat online behandeling van trauma een aanvaardbare methode is die goede resultaten oplevert en door de verzekering vergoed wordt. Maarten hoeft dus niet naar Nederland terug te komen voor behandeling. De hele wereld bereikbaar op een klein beeldscherm.
Ik moet wel oppassen dat mijn blik zich niet vernauwt. Ik zie Bettie dan wel zitten op haar veranda in Congo, maar de wereld buiten die veranda ziet er heel anders uit dan de mijne: armoede, een andere taal, een vreemde cultuur, lokale collega’s die heel anders denken en communiceren, niemand die af en toe een arm om je heen slaat en noem maar op. Daar loopt Bettie voortdurend tegenaan, en in mijn gesprekken met haar moet ik me haar wereld goed voor ogen houden. Ik word er met de neus opgedrukt dat ze toch wel erg ver weg woont, als haar internetverbinding weer eens zo gebrekkig is, dat het gesprek afmaken niet mogelijk is.
Omdat inmiddels alles digitaal kan, kunnen we bij Brent die in Canada zit een veerkrachtassessment afnemen. Maar let op: Brent is een Canadees en geen Nederlander. Het vraagt inzet van veel professionele kennis en interculturele ervaring om zijn testuitslagen goed te interpreteren en een eerlijk beeld van hem te schetsen.
Mijn blik moet ruimer blijven dan mijn computerscherm. En bij nader inzien blijkt Jacqueline uit Middelburg toch liever de reis naar Amersfoort te maken en mij life te spreken, dan via een schermpje. Blijkt een life veerkrachtassessment meer informatie op te leveren, dan wanneer honderden kilometers en cultuurverschillen via een kabel overbrugd moeten worden. Is het toch wel heel fijn als Laura en ik, tijdens haar verlof, elkaar voor het eerst in het echt zien. En wat een feest zal het zijn als we weer, met membercare werkers uit heel Nederland en van over de hele wereld, naast elkaar met een kop koffie in de zon kunnen zitten en ervaringen uitwisselen.
Corry Nap, missionair psycholoog bij InTransit